EEN DOODGEWONE DAG
& LUCIUS EN DE EZEL
Tekst: Dario Fo
Regie, bewerking en decor: Joop van der Linden
Spel: Elisabeth Loot-
Première: 28 juni 2003
Twee heel verschillende prachtige eenakters
door MIEKE HENDRIKSE
Lichamelijk gaat het goed met haar. Ze probeert te stoppen met roken en volgt een
ballerina-
Dario Fo wordt gezien als een van de grootste theatermakers van de twintigste eeuw. Zijn werk kenmerkt zich door humor, want `toneel moet het volk vermaken'. Theater het Hof presenteerde twee eenakters van deze schrijver. Twee totaal verschillende eenakters.
De eerste; Een doodgewone dag is een tragikomedie. De tweede; Lucius en de ezel is een obscene fabel, geïnspireerd op verhalen van de oude Grieken. Misschien klinkt dat laatste wat stoffig, maar niets is minder waar. Lucius weet, met zijn droge humor, de kijker constant te betrekken bij het verhaal: „hoe noemen jullie `het' eigenlijk?", vraagt hij nonchalant. Daar komt bij dat obscene verhalen altijd leuk zijn om naar te luisteren. Deze tenminste wel.
De tegenstelling tussen de twee stukken zit 'm niet alleen in de verschillende speelstijlen. Ook de vormgeving is een wereld van verschil. Bij het eerste stuk speelt de techniek een belangrijke rol. Veel visuele verrassingen die het stuk een komisch effect geven.
Lucius moet het doen met een zuil. „is dit het decor?", vraagt hij dan ook, als hij opkomt. We moeten onze verbeelding maar gebruiken. Twee totaal verschillende verhalen zijn op eigen wijze vertaald naar theater. Een overeenkomst is dat beide stukken zeer aangenaam zijn om naar te kijken. De gebeurtenissen zijn vreemd, absurd en worden steeds hilarischer. De opbouw hierin is duidelijk. Met een overtuigend enthousiasme in spel is het heerlijk en makkelijk om in beide verhalen mee te gaan. En er om te lachen.
In Een doodgewone dag had de tragiek van het personage Julia misschien nog iets meer naar voren kunnen komen: Ze speelt leuk en lekker vlot, maar mag nog meer incasseren wat betreft de absurde ellende die haar overkomt.
Dat de twee stukken zo verschillend zijn is een erg leuk gegeven. In elke eenakter is de hilariteit van situaties op een eigen en komische manier verteld. Iedereen komt dus voluit aan zijn of haar trekken.