SPIEGELS

Van Dimitri Frenkel Frank.

Regie: Jan van Eijndthoven en Joop van der Linden

Spel: Caroline Almekinders en Joop van der Linden

Première 28 oktober 2005

Pittig getreiter in nieuwe Hofproductie.

Door Suzanne Hoenderdaal.

Twee interviews, beide door een journaliste met een schrijver. In het eerste interview wordt de pas beginnende verslaggeefster van de sokken geblazen door de schrijver, in het tweede is het net andersom: de vrouw weet van geen ophouden, de man wordt in een hoek gedreven. In beide gevallen leidt boosheid tot echte emotie en echte emotie tot een authenticiteit die het personage kleur geeft. Een beleefd vraaggesprek is maar saai, is de boodschap.

We zien de laatste jaren weinig meer van Dimitri Frenkel Frank. Toch blijkt hij nog zeer speelbaar, vooral als het niet door amateurs gebeurt, maar door professionals, die timing en subtiele nuances in hun pakket hebben.

Wat dat betreft overtrof Joop van der Linden zichzelf. Vooral in het eerste deel. Daarin is hij de bullebakkerige schrijver die juist door die vechthouding alles en iedereen van zich vervreemdt en eenzaam achterblijft.

Het vrouwtje van het fluttijdschrift – gespeeld door Caroline Almekinders – gaat, na alle treiterijen, van zich afbijten en laat zichzelf daardoor zien. Heel prima. Hoewel ze met een paar onnozele vragen op de stoep stond, krijgt ze het interview van haar leven. De vraag is alleen of ze dat doorheeft.

De tweede situatie is de strijdbare wereldverbeteraarster op oorlogspad voor een “kritisch tijdschrift” die de schrijver van flutboeken eens even fel aan de tand zal voelen. Ook hij laat zich prikkelen tot een weerwoord waarin hij werkelijk uit de verf komt. Deze journaliste heeft dat wel door.

Hoewel beide gedeeltes pittig worden neergezet, vond ik het eerste stuk indrukwekkender, want diepgravender. In het tweede deel was zowel de man als de vrouw voorspelbaarder.

Toch zijn beide Spiegels weer prachtige, toegankelijke “Hofstukken”.

Gaat het zien, de komende maand