ALLES IN DE WIND

Een autobiografische voorstelling van en met Margreet Blanken

Première 4 Juli  2009

Margreet Blanken ontmaskert zichzelf:

moedig, maar niet bijster boeiend

 

door Nicole Beaujean

 

ARNHEM - In het openingsweekend blijkt de autobiografische voorstel­ling Alles in de Wind van Margreet Blanken volledig uitverkocht. Thea­ter Het Hof zit flink vol, voorna­melijk met dames op leeftijd.

Het aanvankelijk open doek biedt zicht op drie aquarellen van beel­dend kunstenaar Jit Nieuwenhuis. Onderwerp: de grachten van Oos­tende; ze verwijzen in de verte

naar Blankens achtergrond van schipperskind. Het is moedig wat ze doet: niet alleen haar eigen tekst uitspreken, zelfs haar eigen le­ven spelen. En dat in de stad waar ze volwassen werd, waar haar car­rière vorm kreeg. Toch is er na een schuchter, bijna ongemakkelijk be­gin geen enkele aarzeling meer. Margreet Blanken kent iedere letter, is iedere letter.

Ze acteert zichzelf en doet dat met verve. In een uitvoerige therapeuti­sche sessie legt ze haar masker af en evolueert voor de ogen van het gretige publiek van koele Margreet naar gevoelige Greetje. Al sinds op haar tiende haar vader overleed

kampt Blanken met een 'tekort aan man'. Haar levensverhaal rept over foute liefdes, de schuld, schaamte en plicht van het christe­lijke geloof en haar zoektocht naar spiritualiteit. Tijdens de lange mo­noloog drinkt ze opvallend veel water, wellicht omdat het glas in haar hand haar een houding geeft, zoals de sigaret een roker. Er zijn twee aardige solodansen, er is zorgvuldig gekozen muziek, waarbij vooral The River of no Return door Marilyn Monroe indruk maakt. Blanken zingt ook zelf: onder an­dere het kinderversje waar de voor­stelling haar naam aan ontleent. Haar openlijke verlangen naar de ideale man wekt sympathie op, hier en daar misschien zelfs herkenning. De semi-diepzinnigheid, het pleidooi voor milieubewust le­ven en vegetarisch eten, de huis-, tuin- en keukenfilosofie; het is allemaal nog net verteerbaar door Blankens ontwapenende eer­lijkheid en zelfspot. Qua diepgang komt het allemaal niet veel verder dan het niveau Margriet of Libelle. Onderhoudende lectuur, jazeker. Tot de zweverige conclusie 'Mar­greet is slechts een persoon, Gree­tje is het hele universum'. Dan moet het eindoordeel toch echt geveld: moedig project, maar niet bijster boeiend.