STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

DAT VRAAG IK U AF,

MIJNHEER SONNEBERG

Van en door: Theatergroep Pommodoro.  

Met: Elisabeth Loot-Verlee en Bastiaan Verhorst. Première 2 december 2010

En passant vertelt hij het levensver­haal van de Utrechtse conferen­cier. Loot-Verlee komt zingend soms wat ademsteun tekort, lijkt hier en daar onzeker, zit minder in haar rol. Over Stuarts leeftijd grapt ze zelf: „Alles gaat hangen, ook je stembanden".

De podiumchemie van het duo is evident; het spelplezier druipt er vanaf. En bovenal dompelen ze het publiek binnen het toch al knusse Theater Het Hof in een warm bad van zoete heimwee.

Dat vraag ik u af, mijnheer Son­neberg! van Theatergroep Pommodoro past perfect in december, is het tempo van toen wel even wennen. De klassieke Witzen zijn wat aan zapinflatie onderhevig maar meezingers als Ze kon het ken niet laten en Zeur niet staan nog steeds als een huis. Loot-Verlee en Verhorst trekken als Conny en Wim nog één keer alle laatjes open. Vervolgens maken ze zonder spijt plaats voor de nieuwe generatie.

 

En stelt zich voor hoe geweldig het zou zijn ge­weest als ze haar carrière had kun­nen afsluiten met haar grote vriend en collega Wim Sonneveld.

En dan ineens is hij daar, geen jaar ouder geworden sinds zijn overlij­den in 1974. Nog éénmaal schmie­ren ze samen de sterren van de he­mel. Ze herbeleven de mooiste pe­riode uit hun beider leven.

De voorstelling van Elisabeth Loot-Verlee en Bastiaan Verhorst ademt nostalgie uit al haar poriën Met minimale rekwisieten nemen ze het publiek mee naar de tijd dat alles ongecompliceerder en sympathieker leek. Er waren geen computers, er was geen Youp van 't Hek, er was alleen maar symbiose. Symbiose tussen twee oude vrienden en vakgenoten, maar zeker ook tus­sen oud en gloednieuw repertoire. Verhorst is Sonneveld, compleet met vet Mokums accent, type­rende intonatie en sterallures.

Warme en nostalgishe avond Conny & Wim

 

'Dat vraag ik u af, mijnheer Son­neberg!' van Theatergroep Pom­modoro.

Voorstelling gezien: donderdagavond 9/12

door Nicole Beaujean

 

Stel je voor: kerstavond 2009. Conny Stuart, 95 jaar oud, telefonisch in ge­sprek met een van haar be­zorgde zoons. Ze mijmert wat, blikt terug. Ze is niet eenzaam, in­tegendeel: ze warmt zich aan dier­bare herinneringen.