HAPPY END

Regie, vertaling en decor: Joop van der Linden.

met: Lilian van den Berg, Elisabeth Loot-Verlee, Margreet Luitwieler, Roeland Drost, Ben Hagemans, Wil Krechting, Joop van der Lee, Joop van der Linden, George Manak, Donat Ontskul,  Marc van de Vel en Arie Voogt.

Première 14 augustus 1999.

Recensie Arnhemse Courant (12 -9- 1999)

Het Hof op dreef met Brecht

Door: RIJK VAN ROTTERDAM

Het theatertje Het Hof, dat de be­zoeker bij binnenkomst het ge­voel geeft alsof de laatste eeuw van het tweede millennium nog maar net is begonnen, gaat wel degelijk met zijn tijd mee. Zo is het decor van de zomerproduc­tie 'Happy end' uitgerust met een ingenieuze personeelslift. Personages duiken vanachter een bar op als poppetjes in een Schietautomaat. Het betreft een op klassieke leest geschoeide 'running gag', die alleen maar werkt bij de gra­tie van goede timing en subtiele variaties. De repeterende grap werkt bij Het Hof. Ook andere zorgvuldig uitgewerkte geintjes in de tekst, mimiek en drama­turgische vorm (raamvertelling) masseren de lachspieren. Of dat wel kan bij een stuk als 'Happy end', van Bertolt Brecht immers en met muziek van Kurt Weill? En of dat kan! Brecht wilde theater maken dat dicht bij het volk stond, zij het niet traditioneel volkstoneel, maar theater met vervreemden­de elementen die de stukken een artistieke en politieke meer­waarde moesten geven. Brecht en Weill wilden zeventig jaar geleden bovendien een komedie brengen, wat hen toen door het Berlijnse publiek niet in dank werd afgenomen.

Actueel

Actueel is 'Happy end' nog volop en de interpretatie die vertaler/regisseur Joop van der Linden eraan geeft liegt er niet om. Die gangsters uit het Chicago van 1911 kunnen net zo goed Franse veevoerindustriëlen zijn die ons ongegeneerd 'Boeuf Bourgindrol' ter consumptie aanbieden. En dat Leger des Heils is even vroom als de eerste de beste televisieshow voor een goed doel. (Overigens komt 'Het Leger' er voor een heilssoldaat met een beetje gevoel voor hu­mor helemaal niet slecht vanaf bij Het Hof.) Het verhaaltje ruw geschetst: in een kroeg met geteisem valt op kerstavond een zooitje evange­listen binnen. De leider van de boevenbende, die nog een mys­terieuze leidster boven zich weet, en de leidster van de ziel­tjesjagers, die ook niet de hoog­ste in rang is, vallen voor elkaar. In beide kampen geeft dat tram­melant: concentratieverlies bij een criminele exercitie, bevlek­king van de Blijde Boodschap. De wereld in de war. Hoe kan dat ooit nog goed komen? Maar zie: de wegen van het ultieme Kwaad zijn even ondoorgronde­lijk als die van het ultieme Goed.

Het Hof brengt een 'Happy end' als een pittige snack voor Brecht­vorsers en als een kostelijk avondje theater voor wie ook wel eens onbevangen wil lachen om de gevaarlijke gekte die over het ondermaanse heerst. Het stuk wordt in vaudevilletrant met een fraaie scherpte ge­speeld door een prettig zelfver­zekerd team.

Vorser en plezierzoeker zullen beiden beamen, dat enkele be­roemde Brecht/Weill-liederen, zoals 'Bilbao', 'Matrozen tango' en 'Surabaya Johnny', respectabele vertolkingen krijgen. On­der de laatste twee titels maakt Lilian van de Berg, ook als actri­ce voortreffelijk op dreef, er ronduit klasse van.

Recensie De Gelderlander  (12-9-1999)

Zwart en wit vinden elkaar bij Het Hof

Door SUZANNE HOENDERDAAL

De vorige produktie van Theater Het Hof was Een doos vol kruimels van 0'Neill, waarin Lilian van de Berg en Do­nat Ontskul de belangrijkste rollen speelden. De twee zijn ken­nelijk zo op elkaar ingespeeld ge­raakt dat ze in dit stuk van Brecht in hun samenspel met een losse vanzelfsprekendheid de hele zaak naar een hoger plan wisten te tillen. Daar kwam bij dat Lilian, zoals wellicht bekend, kan zingen, zodat haar Kurt Weill-liederen al even los en vanzelfsprekend de zaal in werden geslingerd. Tot het bekende 'Su­rabaya-Johnny' aan toe, dat tot ieders verrassing ook in Happy End bleek te zitten.Het verhaal is puur zwart-wit: een stelletje gangsters in het Chi­cago van 1911 versus een groepje Leger des Heils-soldaten. Bill Cracker (Donat Ontskul) is een gangster, Lilian Holiday (Lilian van de Berg) een heilsoldate. En alles komt goed. Zwart bekeert zich massaal en Bill en Lilian krijgen elkaar.

Kortom, Happy End is een paro­die. Moord, roof, stichtelijkheid, maar ook gekke grappen en dolle liederen komen aan hun trekken. Het begon nog een beetje on­wennig in de gangsterkroeg. Eerst een uitleg door een vertel­ler: van elk omgebracht slachtof­fer werd de hoed als trofee aan de muur gehangen. De bazin van de bende wees het volgende slachtoffer aan door hem om een vuurtje te vragen. Zo werd ook haar eigen club langzaam uitge­moord.

Pas met de opkomst,van het Le­ger en met name de dialoog tusssen Lilian en Bill kwam de boel op stoom. Bendeleden en Heilsoldaten lieten hun schroom va­ren, en lieten zich maar al te graag meenemen door het hoofdtweetal. Zo kreeg het stuk vaart en kleur, het plezier ging er vanaf spatten, de (bloedhete) zaal pikte het op. Zo kwam ook de regiegrap van de lift achter de bar lekker tot zijn recht.

Goede spelers, minder goede spelers, het maakte niet meer uit.

Niet iedereen wist Weil even goed te 'vertolken als Van de Berg, maar ook dat maakte niet uit. Roelant Drost aan de piano (en zelfs het harmonium) bege­leidde de zangers feilloos.

Met andere woorden: binnen de intimiteit van het theatertje ontstond voor de zoveelste keer, weer een feestje dankzij enthou­siaste mensen (beroeps en ama­teur) die zich inzetten voor een maand theater. Allemaal liefde­werk oud papier. Joop van der Linden krijgt er, wat mij betreft; weer een pluim op zijn hoed bij.