LIEDEREN AAN STUKKEN
Liederen van o.a. Bertolt Brecht, Kurt Weill, Hanns Eisler en Paul Dessau.
Piano: Charlotte Faber. Zang: Anne Dammers.
Stukken van o.a. Frank Marcus, Françoise Sagan, Ben Heuer en David Campton.
Spelregie: Caroline Almekinders.
Spel: Margreet Luitwieler en Joop van der Linden.
Première: 6 januari 2000
Recensie Arnhemse Courant 8-
Een ballade over een pruimenboom als constante in het woelige leven gaat vooraf aan een eenakter over een man en een vrouw die elkaar op een perron toevallig, maar eigenlijk ook weer niet toevallig ontmoeten, waarna zij het bewust toch maar bij een toevalligheid laat. En een monoloog van een op haar minnaar wachtende vrouw, die haar twijfels projecteert in een welwillende zwerver, wordt afgewisseld met vocale miniatuurtjes als 'Het varken' en 'De olifant'.
Wie zo nodig wil, kan er vast wel dieper liggende thematische verbanden in vinden. Maar het hoeft niet.
Dat is het aardige van het programma 'Liederen aan stukken' dat theater Het Hof deze weken te bieden heeft.
Duo de Pijpjes, bestaande uit Anne Dammers (zang) en Charlotte Faber (piano), vertolkt liederen van Bertolt Brecht op muziek van Kurt Weill, Hanns Eisler en Paul Dessau uit hun oorspronkelijke programma 'De broek van Brecht'.
In de regie van Caroline Almekinders spelen Margreet Luitwieler en Joop van der Linden eenakters van Frank Marcus, Fanqoise Sagan, Ben Heuer en David Campton.
Gevaren die in dergelijk divertissement schuilen worden in theater Het Hof behendig
omzeild. De acteurs gaan niet ineens meezingen, de muzikanten wagen zich hoogstens
aan een subtiele flirt met de mise-
En Duo de Pijpjes maakt van zijn aandeel in de productie geen uitverkoop van Brecht-
Prettig divertissement
in theater Het Hof
Liederen van Brecht en eenakters
vormen leuk tussendoortje Het Hof
Recensie De Gelderlander 8-
Door SUZANNE HOENDERDAAL
Dit keer geen `lekker toneelstuk', maar een avond Brecht, onder de subtitel: De
broek van Brecht. Liederen, gebracht door het Duo Pijpjes, met Charlotte Faber aan
de piano en Anne Dammers met haar stem. Een warme, diepe alt, die rauw tekeer kan
gaan en zacht kan fluisteren. Een duo dat de muziek van Paul Dessau, Hanns Eisler
en Kurt Weill alle recht doet. Behalve Bertolt Brecht -
Alert en met een prettig frivool toucher begeleid door Charlotte Faber vindt Anne
Dammers in haar optreden de juist balans tussen declamatie en zang. Soms mompelt
ze mijmerend een zin, dan weer zet ze wat je noemt een keel op. Als er al zoiets
als een Brecht-
Bij het spelen van eenakters in het genre van de in de titel bedoelde 'stukken' is een acteur welhaast veroordeeld tot het neerzetten van typetjes. In de regie van Almekinders gebeurt dato vertuigend. Margreet Luitwieler maakt haar vrouwen vooral herkenbaar, Joop van der Lindens sterke kant is de licht aangezette karikatuur.
Erwten
De eerste twee kort aangehaalde toneelteksten waren 'Blind date' en 'Tranen in de rode wijn'. De twee andere stukken zijn 'Duiven', over het verrukkelijk trieste huwelijk van een door de erwten in zijn moestuin geobsedeerde bureauklerk en een door gebrek aan aandacht tot wanhoop gedreven vrouw, en 'Narcissen', waarin een nukkige oude ijzervreter zijn laatste illusies over een bekoorlijk uitzicht verliest aan een nuffig realistisch dametje dat alles scherper ziet.
Wie theater Het Hof kent weet inmiddels dat 'Liederen aan stukken' onmiddellijk op de agenda moet. Wie nog nimmer in de Boekhorstenstraat de valse klok hoorde luiden ten teken van aanvang van de voorstelling moet er toch eens op bezoek gaan. De klepel is er zo gevonden.
RIJK VAN ROTTERDAM
Na de pauze werd het anders. Anne Dammers en Charlotte Faber hadden zich gekleed in concertkleding en nu werd het een echt recital, twee maal onderbroken door korte eenakters die weinig meer met het bankje of de situatie te maken hadden. Met hoeveel dramatiek de zangeres haar teksten ook bracht, er was geen eenheid meer. Erg? Nee, niet erg, hoewel ik persoonlijk de voorkeur geef aan het eerste deel.
De eenakter Duiven ging over een treurig huwelijk waarin de man totaal is opgehouden met luisteren naar zijn vrouw. Margreet Luitwieler blonk uit, hoewel het een minder subtiel spel was dan de eerste twee.
De andere eenakter, Narcissen, is prachtig, maar kennelijk nog niet genoeg gerepeteerd. Het gaat over het ontnemen van de fantasie, waar de kale realiteit tegenover wordt geplaatst. Een wrang stukje toneel over een soort moord dat, wanneer het echt is ingespeeld, al het andere zal overtreffen.
Goed, je moet van de liederen van Brecht houden. Als dat zo is, is deze opzet, hoewel wat ongewoon voor Het Hof, een leuk tussendoortje. Een prettige avond uit met intrigerende muziek, felle teksten en een afwisselende sfeer, waarin lucht en lach niet vergeten zijn.