LIEDEREN AAN STUKKEN

Liederen van o.a. Bertolt Brecht, Kurt Weill, Hanns Eisler en Paul Dessau.

Piano: Charlotte Faber. Zang: Anne Dammers.

Stukken van o.a. Frank Marcus, Françoise Sagan, Ben Heuer en David Campton.

Spelregie: Caroline Almekinders.

Spel: Margreet Luitwieler en Joop van der Linden.

Première: 6 januari 2000

Recensie Arnhemse Courant 8-1-2000

Een ballade over een pruimen­boom als constante in het woeli­ge leven gaat vooraf aan een een­akter over een man en een vrouw die elkaar op een perron toevallig, maar eigenlijk ook weer niet toevallig ontmoeten, waarna zij het bewust toch maar bij een toevalligheid laat. En een monoloog van een op haar minnaar wachtende vrouw, die haar twijfels projec­teert in een welwillende zwer­ver, wordt afgewisseld met voca­le miniatuurtjes als 'Het varken' en 'De olifant'.

Wie zo nodig wil, kan er vast wel dieper liggende themati­sche verbanden in vinden. Maar het hoeft niet.

Dat is het aardige van het pro­gramma 'Liederen aan stukken' dat theater Het Hof deze weken te bieden heeft.

Duo de Pijpjes, bestaande uit Anne Dammers (zang) en Char­lotte Faber (piano), vertolkt lie­deren van Bertolt Brecht op mu­ziek van Kurt Weill, Hanns Eis­ler en Paul Dessau uit hun oor­spronkelijke programma 'De broek van Brecht'.

In de regie van Caroline Alme­kinders spelen Margreet Luit­wieler en Joop van der Linden eenakters van Frank Marcus, Fanqoise Sagan, Ben Heuer en David Campton.

Gevaren die in dergelijk divertis­sement schuilen worden in thea­ter Het Hof behendig omzeild. De acteurs gaan niet ineens mee­zingen, de muzikanten wagen zich hoogstens aan een subtiele flirt met de mise-en-scène.

En Duo de Pijpjes maakt van zijn aandeel in de productie geen uitverkoop van Brecht-hits. 'Surabaja Johnny' en 'Das Meer ist blau' worden het publiek weliswaar niet ont­houden, maar het repertoire be­staat toch vooral uit minder be­kende juweeltjes.

Prettig divertissement

in theater Het Hof

Liederen van Brecht en eenakters

vormen leuk tussendoortje Het Hof

Recensie De Gelderlander 8-1-2000

Door SUZANNE HOENDERDAAL

Dit keer geen `lekker toneel­stuk', maar een avond Brecht, onder de subtitel: De broek van Brecht. Liederen, ge­bracht door het Duo Pijpjes, met Charlotte Faber aan de piano en Anne Dammers met haar stem. Een warme, diepe alt, die rauw tekeer kan gaan en zacht kan fluisteren. Een duo dat de mu­ziek van Paul Dessau, Hanns Eis­ler en Kurt Weill alle recht doet. Behalve Bertolt Brecht - die hier alleen met liederen vertegen­woordigd was - kwamen er nog meer teksten aan de orde. Van Frank Marcus, Franoise Sagan, Ben Heuer en David Campton. Want Liederen, aan stukken is veel meer dan een liederen­avond. Vooral het gedeelte voor de pauze liet een logische inte­gratie zien van muziek en spel. In een hoek op het toneel waren twee straatmuzikanten aan de gang. Op een bankje op het to­neel - dat een bankje op een station bleek te zijn - speelden zich ontmoetingen af. Tussen een man en een vrouw in Blind date. Een koppeling die een ver­gissing bleek te zijn. Of tussen een vrouw en een clochard in Tranen in de rode wijn, waarin de vrouw op haar minnaar wacht en de zwerver haar van wijze raad voorziet. Twee eenakters, gespeeld door Margreet Luitwie­ler en Joop van der Linden. Korte eenakters, als het ware `om­speeld' door de muziek.

Alert en met een prettig frivool toucher begeleid door Charlotte Faber vindt Anne Dammers in haar optreden de juist balans tussen declamatie en zang. Soms mompelt ze mijmerend een zin, dan weer zet ze wat je noemt een keel op. Als er al zoiets als een Brecht-stem bestaat, dan heeft Charlotte Dammers er een.

Bij het spelen van eenakters in het genre van de in de titel be­doelde 'stukken' is een acteur welhaast veroordeeld tot het neerzetten van typetjes. In de re­gie van Almekinders gebeurt dato vertuigend. Margreet Luit­wieler maakt haar vrouwen vooral herkenbaar, Joop van der Lindens sterke kant is de licht aangezette karikatuur.

Erwten

De eerste twee kort aangehaal­de toneelteksten waren 'Blind date' en 'Tranen in de rode wijn'. De twee andere stukken zijn 'Duiven', over het verrukkelijk trieste huwelijk van een door de erwten in zijn moestuin geobsedeerde bureauklerk en een door gebrek aan aandacht tot wanhoop gedreven vrouw, en 'Narcissen', waarin een nuk­kige oude ijzervreter zijn laatste illusies over een bekoorlijk uit­zicht verliest aan een nuffig rea­listisch dametje dat alles scher­per ziet.

Wie theater Het Hof kent weet inmiddels dat 'Liederen aan stukken' onmiddellijk op de agenda moet. Wie nog nimmer in de Boekhorstenstraat de valse klok hoorde luiden ten teken van aanvang van de voorstelling moet er toch eens op bezoek gaan. De klepel is er zo gevon­den.

RIJK VAN ROTTERDAM

Na de pauze werd het anders. An­ne Dammers en Charlotte Faber hadden zich gekleed in concert­kleding en nu werd het een echt recital, twee maal onderbroken door korte eenakters die weinig meer met het bankje of de situa­tie te maken hadden. Met hoeveel dramatiek de zangeres haar tek­sten ook bracht, er was geen een­heid meer. Erg? Nee, niet erg, hoewel ik persoonlijk de voorkeur geef aan het eerste deel.

De eenakter Duiven ging over een treurig huwelijk waarin de man totaal is opgehouden met luisteren naar zijn vrouw. Mar­greet Luitwieler blonk uit, hoe­wel het een minder subtiel spel was dan de eerste twee.

De andere eenakter, Narcissen, is prachtig, maar kennelijk nog niet genoeg gerepeteerd. Het gaat over het ontnemen van de fanta­sie, waar de kale realiteit tegen­over wordt geplaatst. Een wrang stukje toneel over een soort moord dat, wanneer het echt is ingespeeld, al het andere zal overtreffen.

Goed, je moet van de liederen van Brecht houden. Als dat zo is, is deze opzet, hoewel wat onge­woon voor Het Hof, een leuk tus­sendoortje. Een prettige avond uit met intrigerende muziek, fel­le teksten en een afwisselende sfeer, waarin lucht en lach niet vergeten zijn.