VOLVER

Tekst: Thomas Urtusastequi

Regie en decor: Joop van der Linden.

Spel: Caroline Almekinders en Lilian van den Berg

Nederlandse première: 2 maart 2002

de Gelderlander • maandag 4 maart 2002

Argentijns drama over twee zussen na junta-regime melancholisch mooi

Door MIEKE HENDRKSE

“Heb je een kopje thee?" In hun ouderlijk huis zien twee zussen elkaar, na jaren weer terug. Beide levens zijn in de tus­sentijd drastisch veranderd. Re­den: het Argentijnse junta-regi­me. De een liet alles achter en vluchtte naar Mexico, de ander bleef in Argentinië, werd opge­pakt en gevangen genomen. In eerste instantie gaan de gesprekken over het heden. Hoe het nu is, met de kinderen en de echt­genoten. „Jouw man is intelli­gent, maar lelijk", zegt de jongste, en ietwat brutalere zus. Zelf heeft ze een knappere man. Hij heeft alleen een ander, maar goed. Dan komt langzaamaan het verleden om de hoek kijken. De verhalen, het verdriet en de sterke band die er ooit tussen hen was, worden, op indringende wijze, aan de kaak gesteld.

Thomas Urtusastequi schreef Vol­ver in 1990, zo'n tien jaar na de val van het junta-regime. In Mexi­co won het stuk verschillende prij­zen.

En terecht. Het verhaal is meesle­pend, de teksten zijn krachtig, di­rect en daardoor soms ook humo­ristisch: Bijzonder zijn de Argen­tijnse liederen die door de zussen gezongen worden. `Gewoon' erg mooi om naar te luisteren.

De voorstelling heeft een bijzon­der tempo. De rust wordt abrupt afgewisseld door rappe dialogen. Op deze momenten laten de kiftende zusjes elkaar soms amper uitspreken. Wat de voorstelling spannend houdt, zijn de verschil­len in karakters: Door hun tegen­stellingen zijn ze aan elkaar ge­waagd en dat geeft weer conflic­ten. Die spanning is van begin tot einde voelbaar.

De sfeer is melancholisch. Dat zou uiteindelijk kunnen storen, maar bij Volver is dat niet het ge­val. Er zijn genoeg momenten waar even gerelativeerd wordt. „Wat hier ontbreekt is een viool op de achtergrond" klinkt het, na een heftig verhaal over de moeilij­ke tijd in de gevangenis.

Maar als publiek krijg je soms de behoefte aan meer. Meer span­ning, snelheid, conflict en meer verdriet. Er hadden nog meer emotionele uitbarstingen in het stuk gemogen. Ze zijn zo lekker om naar te kijken. De verschillen in karakters hadden nog scherper gekund. Er is wat dat betreft, net iets te weinig risico genomen. Toch blijft Volver een voorstelling die de titel `mooi' verdient. Een `mooi' verhaal dat op geloofwaar­dige en vooral integere manier verteld wordt. Het verdriet, de ver­schillen en de onvoorwaardelijke band tussen de zussen zijn prach­tig uitgewerkt en houden de aan­dacht voortdurend vast.