BITTER LEMON
Tekst: Dimitri Frenkel Frank. Regie en decor: Joop van der Linden
Spel: Lilian van den Berg, Robert van Leeuwen en Donat Ontskul.
Première: 9 mei 2004.
Theater Het Hof speelt Bitter lemon van Dimitri Frenkel Frank. Spel; Lilian van den
Berg, Donat ontskul, Robert van Leeuwen. Regie: Joop van der Linden. Gezien: 8/5
(première) Theater Het Hof, Arnhem, Nog te zien aldaar: iedere wo t/ m za t/m12
juni.
Door SUZANNE HOENDERDAAL
In een prachtig decor vol leegte - kenmerk van een `rijk' interieur - staat de vrachtwagenchauffeur
met stomheid geslagen. Dit had hij niet verwacht als leefomgeving van de mooie meid
die hij zojuist in café Spoorzicht aan de haak sloeg. Of zij hem. Wat wil deze dame
van hem? Helemaal ongemakkelijk wordt het als zij ook nog, een man blijkt te hebben
die wat eerder thuis komt dan verwacht. Wegwezen dus. Hij wenst zich niet te laten
gebruiken als speeltje binnen dit rammelende huwelijk, ook al wordt hij nog zo
nadrukkelijk uitgenodigd te blijven door zowel de vrouw als haar man. Hij blijft,
maar het ongemak blijft ook. Omdat chauffeur John niet gewend is een blad voor zijn
mond te nemen, laat hij duidelijk weten hoe hij denkt over het onwaarachtige leven
van rijke patsers, ook al gaat hij er in de loop van het stuk meer en meer aan deelnemen.
Recensie De Gelderlander
Prikkelend plezier in nieuwe Hof-productie
Als buitenstaander van een andere planeet, dat wel. Dat levert rake teksten op van
schrijver Dimitri Frenkel Frank. Het is een feestje van een spel geworden. Lilian
van den Berg als de wat verveelde, teleurgestelde vrouw die ook wel weet dat John
en zij niet bij elkaar passen, maar die hardnekkig het avontuur blijft zoeken. Robert
van Leeuwen - meer en meer een bekend gezicht van de televisie - die zijn vrouw wil
behouden en zijn strategie zoekt in stijl, licht cynisme en schijnbare tolerantie
en Donat Ontskul als toffe jongen met een Brabants/Betuws dialect. Drie acteurs die
hun rollen heerlijk weten uit te bouwen. Ze zijn geen typetjes, maar zoeken naar
karakters. Als personage zijn ze elk op hun eigen manier met elkaar verknoopt. John
en Axel als tegenstellingen die elkaar, vinden in `mannelijke solidariteit' en
Pauline, die erg bij Axel hoort en niets wil weten van John's moeite met haar en
haar milieu. Tekst en regie houden lucht in de zaak. Je wordt dan ook niet geraakt
door de problematiek, maar door het prikkelende plezier.