STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

Een muzikaal verhaal van liefde en bedrog

 

Bedrog is onze grootste angst, want bedrog is verwoestend. Tegelijkertijd houdt bedrog ons intens bezig, want oh, wat is het spannend, dat diepe verlangen.

 

Ziedaar het uitgangspunt van Het kan vreemd gaan, de tragikomedie die op zaterdag  11 april bij Theater Het Hof in première gaat.

 

Artistiek leider van Het Hof, Joop van der Linden, tekent tevens voor een van de vier rollen, hij geeft gestalte aan Harry, een literair agent. Lilian van den Berg speelt Gemma, de vrouw in dit spel van leugens en halve waarheden en Donat Ontskul is Robert, een uitgever. Zij zijn bedrieger en bedrogene. Uiteraard hebben de heren ook met elkaar het nodige te verhapstukken. Ze doen dat op wat je een beschaafd sarcastische toon zou kunnen noemen. Dick van der Stoep, vermaard begeleider en inspirator van acteurs en zangers, zet de driehoeksverhouding op scherp met zijn rol als regelaar en zijn pianospel.

 

Ja, Het kan vreemd gaan is muziektheater. Dick van der Stoep is verantwoordelijk voor de muzikale arrangementen en voor de accenten in de overgangen in de voorstelling. En, wij als publiek mogen op z’n minst mee neuriën met de liedjes die een essentieel onderdeel vormen van het spel. De keuze van de nummers staat garant voor onmiddellijke herkenning.

 

Eerder, in 2012, zag de trouwe bezoeker van Theater Het Hof deze topcast al in Kruimels, een komedie die zich ontrolde in de nachtclub Club Royal. Ook in die voorstelling bleek de neiging om zacht mee te zingen onbedwingbaar.

Dit keer speelt een groot deel van de handeling zich ook weer af in een café restaurant.   begrijpt, dat zit echt wel snor.

 

Als altijd streeft Theater Het Hof ernaar zijn publiek een voorstelling te bieden met een inhoud die er toe doet en in een aansprekende vorm. Van Het kan vreemd gaan zal het publiek van beide aspecten kunnen genieten.

 

© Ton Verbeeten

 

HET KAN VREEMD GAAN

Naar teksten van Harold Pinter

Een muzikaal liefdesverhaal met spel, muziek en zang van:

Lilian van den Berg, Joop van der Linden, Donat Ontskul en Dick van der Stoep.

Regie en Decor: Erick Lars

Première: 11 april 2015

Voor een kort You-Tube interview/repetitie-filmpje; klik hier

Sadder and wiser

 Melancholieke muzikale voorstelling 

Het kan vreemd gaan in Theater Het Hof

 

Door Ton Verbeeten

 

Lilian van den Berg zet zacht de ballad Crazy (Patsy Cline, 1962) in. Onmiddellijk is de toon van de voorstelling Het kan vreemd gaan gezet. De tekst van de evergreen van ruim een halve eeuw geleden dompelt je onder in melancholie.  Wie heeft er niet een verloren liefde?

 

De eerste scène is karakteristiek voor een voorstelling van Theater Het Hof. Gemma ( Lilian van den Berg) zit aan een tafeltje op een lichte verhoging voor het eigenlijke toneel. Dichtbij en op ooghoogte met het publiek. Rechts van haar, de rug naar haar toe, begeleidt pianist Dick van der Stoep haar zang. Alles heel intiem, zelfs het licht is zacht. Nabijheid en intimiteit, dat zijn de kenmerken van deze voorstelling in Theater Het Hof.

 

Na de laatste regel - And I’m crazy for loving you - komt Harry (Joop van der Linden) op. Uit hun gesprek blijkt dat ze ooit een verhouding hebben gehad, geliefden waren.  Harry doet daar erg luchtig over; bij Gemma overheerst de melancholie. Maar, ze heeft ook haar trots. Het afscheid is zo koel dat je het voelt schrijnen.

 

Robert (Donat Ontskul), Gemma’s echtgenoot, vertoont zich en meldt dat de volgende scène eerder in de tijd speelt.  

We zien een kamer in een appartement met een wel heel summiere inrichting. Wie zich daar thuis voelen? Eh, de twee geliefden, ooit, nu…

 

Het spel van Robert laat je voelen dat ook hij zich - althans aan de buitenkant -  amper druk maakt over de verhouding van zijn vrouw met zijn vriend. Later laat hij merken dat hij de schone schijn ophoudt.

Toch is de positie van Gemma de meest schrijnende. En, met terugwerkende kracht zou je kunnen zeggen dat zij aan het begin van de voorstelling sadder en wiser is, dan aan het slot wanneer zij haar minnaar in de armen valt.

 

Hoe een en ander zich voltrekt en, geloof mij, daar zit een strakke logica in, moet de toekomstige toeschouwer vooral zelf gaan horen en zien. Hij of zij zal dan ook ontdekken hoe de onderlinge verhoudingen tussen die ene vrouw en  ‘haar’ twee mannen almaar meer op scherp komen te staan.

 

Ondanks dat en ondanks enkele jolige oprispingen, blijft de melancholie overheersen. Uiteindelijk verlaat je als toeschouwer ook sadder en wiser het theater.