PAUL EN WILBERT GIESKE
in een komedie/klucht met realistische ondertonen.
Geboren in 1947 (Wilbert) en in 1950 (Paul) behoren ze onvermijdelijk tot de naoorlogse “babyboomgeneratie” die in de jaren '60/'70 van de vorige eeuw de maatschappij op zijn kop zette. Ook nu weigeren ze achter de geraniums plaats te nemen. In plaats daarvan besloten ze opnieuw de planken te gaan met dit toneelstuk.
Wilbert Gieske werd acteur door de weg van de harde praktijk te volgen. Naast vele aansprekende grote en kleine rollen leidde deze weg hem naar een toonaangevend aandeel in GTST. Een aantal jaar geleden stopte hij met GTST en besloot hij zich weer helemaal op toneel te richten. “De Goede Dood” is een van de toneelsuccessen waarin hij een hoofdrol speelde.
Paul Gieske studeerde af aan de toneelschool Arnhem in 1978. Vijftien jaar lang was
hij “full-
Beide acteurs hebben veel ervaring met repertoiretoneel, eigentijds toneel, film en televisie. Veertig jaar waren er plannen om samen het toneel op te gaan. In de weg zaten “Wetten en Praktische Bezwaren."
Nu gaat het eindelijk gebeuren. Voor het eerst samen op het toneel onderzoeken deze senioren de gevorderde leeftijd op humor, wijsheid, verdieping, (on)afhankelijkheid, seks, fysieke (on)mogelijkheden en bovenal of er nog genoeg aanspreekbare vitaliteit in lichaam en geest te vinden is.
LANG ZULLEN WE LEVEN
In deze tragikomedie staan de broers Paul en Wilbert Gieske oog in oog met de tijd. Voor het eerst samen op het toneel onderzoeken deze twee 65 plussers de gevorderde leeftijd op humoristische wijze.
Op het moment dat de ene broer aan het vrije seniorenleven denkt te beginnen, staat
de andere broer onverwacht voor zijn neus. Met de koffer in de hand en een briefje
op zijn jas: 'Mantelzorg gevraagd'.
De zorgverlening wil hem nog niet en de gemeente verlangt een tegenprestatie voor de uitkering. Aan de mallemolen van de mantelzorg is geen ontsnappen mogelijk. Aankleden, uitkleden, eten voeren, billen afvegen, weglopen, vastbinden, reanimeren, een goed gesprek. De gebroeders Gieske weten er wel raad mee…
'Lang zullen we leven' resulteert in een tragikomisch gevecht tussen leven en dood.
Optimisme en pessimisme wisselen elkaar af in hoog tempo. Op inventieve wijze wordt
geschakeld tussen fictie en realiteit.
Paul en Wilbert spelen zowel met als voor het publiek, in een toneelstuk dat zich richt tot leeftijdgenoten, maar zeker ook tot hun kinderen en kindskinderen met als motto: er is moed voor nodig om ouder te worden, maar lachen helpt!
LANG ZULLEN WE LEVEN
Een tragikomedie van en met Paul en Wilbert Gieske
Première14 januari 2015
Door Ton Verbeeten
Wilbert Gieske slaat een doek, die iets heeft van een Romeinse tunica, om zijn schouders en begint met luider stem de eerste regels van Homeros’ Odyssee te reciteren. Na zeven woorden staat ineens broer Paul op het toneel. Koffer in de hand en een briefje met het woord ‘mantelzorg’ op zijn revers. Zijn eerste tekst luidt: ‘Ik heb in mijn broek geplast’. Hij zegt dat op beteuterde toon.
De tegenstelling tussen het hoogdravende oud Grieks en de alledaagse constatering kan niet groter. Die tegenstelling is een van de pijlers waarop de broertjes Paul (bijna 65) en Wilbert (iets over de 65) Gieske hun voorstelling Lang zullen we leven hebben gegrondvest. Een tragikomische voorstelling over ouder worden, derhalve.
In een even oogstrelend als functioneel decor van verticale witte doeken spelen zij een spel van schijn en wezen, van aantrekken en afstoten dat toneel heet en soms net het echte leven lijkt.
Ze troeven elkaar af, ontlokken elkaar boude uitspraken en halen fraaie en minder fraaie (jeugd)herinneringen op.
Alles in lekkere vaart en met een even groot gevoel voor het komische als het tragische. Zo blijft het publiek bij de les. Ja, zo zorg je dat het publiek enorm van je geniet.
En, beide heren zijn er zich heel wel van bewust dat ze toneelspeler zijn. De een, Paul, met een wat donkere en stroeve manier van doen. De ander, Wilbert, met een natuurlijke élégance. Ze weten heel goed hoe ze hun acteurspersoonlijkheden uit moeten buiten en hoe wij, hun publiek, in de luren moeten worden gelegd. Ze doen dat groots en meeslepend.
Naast de lach roepen ze ook ontroering op. Als ze het hebben over hun ‘persoonlijke’ wedervaren, maar ook als ze ineens naast elkaar staan als Vladimir en Estragon in Wachten op Godot van Samuel Beckett. In deze voorstelling krijgt de licht absurdistische dialoog tussen beide heren iets van een tweegesprek tussen mannen met Alzheimer. De scène duurt maar even. Toch vond ik dat het hoogtepunt.
Och, natuurlijk draaien ze alles om en deze dubbelzinnigheden ervaar je als geestig en soms hilarisch. Maar, niet alleen. Lang zullen we leven heeft de diepte van echte humor.
Gebroeders Gieske groots in Het Hof
De diepte van humor kenmerkt de tragikomedie Lang zullen we leven
