Recensie De Gelderlander

 

Ongecompliceerd toneelspel in Theater Het Hof

 

't Is weer makrelentijd naar Play Strindberg van Friedrich Durrenmatt (gebaseerd op Totentanz van Strindberg) door Theater Het Hof.

Spel: Caroline Almekinders, Michiel Kerbosch, Joop van der Linden.

Vertaling, bewerking en regie: Joop van der Linden. Gezien (première): zaterdagavond, Theater Het Hof, Arnhem. Nog te zien aldaar: iedere woensdag t / m zaterdag tot en met 14 juni.

 

 

Door SUZANNE HOENDERDAAL

 

Ze noemen het een komedie, maar in werkelijkheid is het een regelrechte tragedie. De mi­crowereld van het huwelijk tus­sen Alice en Edgar is een vernie­tigend bestaan. Wie het eerst ka­pot is. Die microwereld is nog eens extra benauwend doordat het zich afspeelt op een eiland. Zo'n tropisch vakantieparadijs met zee en palmen en een koel, bunker-achtig huis; Dat maakt het er des te wranger op.

Er is ook een macrowereld, die per schip bereikbaar is. Daar komt neef Koen vandaan. Daar is `het leven', daar kun je al dan niet rijk worden en misschien zelfs gelukkig. Zoals Koen. Later blijkt dat de beide werelden erg veel met elkaar gemeen hebben, dat het alleen een verschil in di­mensie is.

Caroline Almekinders speelt Ali­ce met een charmant soort ve­nijn. Vriendelijk wenst ze haar man een snel einde toe. Joop van der Linden speelt Edgar veel gro­ver. Een ijdele bullebak, sukke­lend met zijn gezondheid, maar hard fluitend in het donker. De twee zitten elkaar al jaren dwars, wederzijds getreiter raakt hen niet echt meer, het huwelijk is voor beiden een gevangenis waar ze in levenslange eenzaamheid toe veroordeeld zijn. Strindberg ten voeten uit.

Lucht

Koen lijkt even lucht in de situa­tie te brengen. Hij deelt oude herinneringen met het echtpaar en vooral Alice ruikt de vrijheid al. Michiel Kerbosch speelt hem met luchtig gemak, zelfs wan­neer hij in de strijd betrokken raakt en partij wordt. Alleen zit hij niet aan het eiland (het huwe­lijk) vast. Hij kan gaan wanneer hij wil.

Theater het Hof biedt een ge­moedelijke ambiance. Het lijs­tentoneel met gordijnen die zich openen en sluiten, de hele atmo­sfeer van tafeltjes, rottig zittende stoelen en een drankje, maakt je als bezoeker al bij voorbaat wel­willend. Laat het doek maar op­gaan, alles is goed, tenzij het heel bont gemaakt zou worden.

Daarom is zo'n stuk in die om­geving al gauw in orde. In een mooi decor speelt zich het natu­ralisme af dat Toneel ademt. De actrice en de acteurs zijn erva­ren genoeg om je in het stuk mee te nemen. Misschien duurt het een tikkeltje lang, maar net niet te.

De tekst loopt niet altijd even lekker, zoals het waarschuwen van `de arts' in plaats van ge­woon `de dokter'. Een germanis­me dat vergeven kan worden. Waar het om gaat is dat Het Hof ook met deze derde productie dat avondje uit weet op te roe­pen dat naar pluche en glorie riekt. Gewoon lekker ongecom­pliceerd, zeer verzorgd en zon­der moeilijk gedoe.

------------------------------------

 

Recensie Arnhemse Courant

 

Onderhoudende draak bij theater Het Hof

 

Voorstelling: "t Is weer makrelen­tijd' door Theater Het Hof. Tekst: Friedrich Dürrenmatt. Vertaling/ bewerking/regie:Joop van der Lin­den. Spel: Caroline Almekinders, Joop van der Linden en Michiel Kerbosch. Bar: Desiree Prinsen­berg en George Deuss. Gezien: Theater Het Hof ARNHEM 24/5. Nog te zien: aldaar, woensdag t/m zaterdag tot en met 14/6 (reserve­ren: 026 3514436).

 

De komende drie weken draait het continutheater van Joop van der Linden, waar het mede dankzij de goede zorgen van George Deuss (de enige echte Arnhemse ober), voor, tijdens en na de voorstelling goed toe­ven is, weer op volle toeren. De nieuwe productie is een bewerking van Dürrenmatts bittere komedie "t Is weer makrelen­tijd'. Het stuk vertelt de geschie­denis van een relatie door de uit­komst te tonen. Het betreffende echtelieden hebben 25 jaar hu­welijk gebruikt om te bestude­ren hoe ze de ander zo diep mo­gelijk kunnen kwetsen. Zo heb­ben ze een sterke band opge­bouwd die, naar later blijkt; ook een oude jeugdliefde van de vrouw niet kan verbreken.

Het decor, dat uit her en der ge­leende onderdelen bestaat, sor­teert een even vriendelijk als claustrofobisch effect. We be­vinden ons op het terras van een toren die, getuige het geluidsde­cor, aan zee staat. Het eerst zien we de enorme buik van Joop van der Linden als Edgar, die nog steeds wacht op zijn promotie tot majoor. Tegelijkertijd valt het oog op het borduurwerkje dat Caroline Almekinders als Alice bezighoudt. Zelf een heel stuk jonger, speelt ze met verve de getormenteerde 48 jarige echtgenote en ex-actrice. Alme­kinders speelt de verhalen ach­ter de zinnen. Haar a capella ge­zongen vertolking van Grieg's ' Solveigh's lied' bezorgt je kippe­vel. Helaas zet de muziek te snel in. Van der Linden zegt zijn tek­sten meestal gemanierd, wat tot gevolg heeft dat de intentie er­achter niet voelbaar 'gemaakt wordt. Wel valt hij middenin een houterig dansje levensecht voor dood neer. Een keer steekt hij een angel uit de tekst doel­treffend in je vel. Namelijk als zijn echtgenote hem, puur uit plichtsgevoel, een glas water brengt en hij zacht van toon murmelt: „Aardig". Een uitla­ting waarachter je een wereld van verlangen proeft.

Humor heeft altijd direct te maken met leed. In deze komedie is het leed groot. De humor zou daaraan evenredig moeten zijn, maar zover is het nog niet. La­chen was er voor mij niet bij, maar een deel van het publiek dacht daar anders over. In aan­merking genomen dat de spe­lers slechts een week of twee konden repeteren zetten ze gedrieën een goede prestatie neer. Hopelijk raken ze de komende tijd meer ingespeeld en wordt "t is weer makrelentijd' van een 'onderhoudende draak' tot een 'onderhoudende tragikome­die.'    

MONIQUE GADIOT

HET IS WEER MAKRELENTIJD

naar Friedrich Dürenmatt.(PLAY STRINDBERG)

Regie en decor: Joop van der Linden

met: Caroline Almekinders, Michiel Kerbosch en Joop van der Linden.

Première: 24 mei 1997