TIEN KLEINE NEGERTJES

Tekst: Agatha Christie. Regie en decor: Joop van der Linden

met: Hans Karel Finieg, Desirée Prinsenberg, Birgitta Vreenegoor, Anne Cazemier,

Joop van der Linden, Ben Hagemans, Paul Gieske, Jan Verhoeven, George Deuss en  John Peters.

Première 2 augustus 1997

Recensie De Gelderlander

 

Genoeglijk zomertoneel bij Het Hof

 

Door SUZANNE HOENDERDAAL

 

Het gezelschap bestaat uit tien personen. Ze kennen elkaar niet en zijn alle tien per brief naar het landgoed op een eiland gelokt door ene heer of mevrouw A.N.Oniem, Het is een uiterst gemêleerd gezelschap, variërend van een butler en zijn vrouw via een psychiater, een kapitein b.d., een generaal b.d.,' een godsdienstwaanzinnige ou­de vrijster en een lieftallige se­cretaresse tot een officier van justitie en een playboy.

Dan valt de eerste dode. Vervol­gens de tweede en de derde. Al gauw wordt het verband gelegd met een Engels kinderliedje over tien kleine negertjes die een voor een afvallen. En toen waren er nog maar negen. En toen maar acht. Maar zeven. Zes. Enzovoort. Het gezelschap wordt dui­delijk uitgedund naar voorbeeld van de negertjes.

Een heuse detective dus, waaruit Joop van der Linden veel overbo­dig gedoe heeft geschrapt om een beetje vaart in de zaak te krijgen. Die vaart lukte deson­danks niet meteen. Zolang de groep, bestaande uit professio­nele en amateur-spelers nog compleet was, was ook meteen het verschil merkbaar tussen beroeps- en niet beroepsspelers. Zo'n premièreavond is natuur­lijk ook niet de beste. Zenuwen en gebrek aan ervaring houden de zaak wat op en bepalen het tempo. Dat werd overigens steeds beter en het duurde niet al te lang voor je je vergenoegd mee liet sleuren in het stuk, dat nog spannend werd ook: Wellicht voor de zekerheid heeft Joop van der Linden van zijn amateurspelers een paar typetjes gemaakt. Dat speelt wat gemak­kelijker: George Deuss maakte ­een hevige act van zijn rol en An­ne Cazimier werd opgescheept met een spraakgebrek: Niet echt nodig. Beide types zijn sterk ge­noeg zonder fratsen:

Zoals gezegd, de verschillen vie­len meer en meer weg. Boven­dien zit het stuk zo in elkaar dat iedere speler volop aan zijn of haar trekken kan komen, zodat een oude rot als Jan Verhoeven volop kon schitteren. Ook Paul Gieske en Birgitta Vreenegoor werden na verloop van tijd be­hoorlijk ingehaald door de ande­ren. Joop van der Linden zelf was in dit stuk wat minder promi­nent dan in zijn vorige produc­ties. 0ok John Peters is een niet bijzonder opvallende acteur. Dat komt alleen maar goed uit in zo'n redelijk grote bezetting. Vergeten is het trekkerige begin. Over fouten en vergissingen stap je met gemak heen. Enige onlo­gica is van geen belang. De zaal geniet en je geniet mee.

Want de atmosfeer werkte weer als vanouds: het gezellige theatertje, het pretentieloze toneel, het kan haast niet stuk. Boven­dien is het fantastisch dat er ook in de zomer weer wat te doen is in Arnhem.

 

---------------------------------------------------------------------------Recensie Arnhemse Courant

 

Nieuwe versie van Christies 'Tien kleine negertjes'

Theater Het Hof biedt spanning en pret

 

RIJK VAN ROTTERDAM

 

Als het slotapplaus voor de voor­stelling 'Tien kleine negertjes van het Arnhemse continutheater Het Hof is weg geëbd, komt regis­seur/acteur Joop van der Linden nog even tussen het doek van­daan en vraagt het publiek niet rond te vertellen wie de dader is van de reeks moorden die in het stuk is gepleegd. In dit opzicht wordt dit dan ook geen onthullen­de recensie. Al zullen veel mensen het verhaal van de klassieke thril­ler/komedie van Agatha Cristie, die Het Hof zaterdagavond in ei­gen theater in première bracht, wel kennen. Maar zelfs als je het verhaal kent, is het toch vermake­lijk er weer eens een nieuwe ver­sie van te zien.

Tien mensen krijgen een geheim­zinnige uitnodiging. Ze worden ontboden op Negereiland. Ze ken­nen elkaar niet, maar na het wel­komstdiner krijgen ze via de in­tercom wel te horen dat hun ver­leden overeenkomsten vertoont. Geen prettige overeenkomsten. Allen hebben ooit onverantwoordelijk gehandeld waardoor slachtoffers vielen. Ze zullen hun straf hiervoor niet kunnen ontlopen.

Dat geldt voor iedereen, van edel­man tot butler, van officier van justitie tot huishoudster, van ver­stokte godsdienstfanate tot aan­trekkelijke jongedame, van psy­chiater tot generaal, van recher­cheur tot slechthorende weduw­naar.

Het patroon van de diverse afreke­ningen komt overeen met de tekst van het kinderliedje 'Tien kleine negertjes... En toen was er nog maar een', waarvan de blad­muziek op de piano staat. Na elke moord ontstaat er meer discussie over de toedracht en het gaat steeds meer verdachtmakingen regenen. Hilarische dialogen zijn het gevolg: Alles speelt zich in een salon met monumentale meu­bels.

 

Hoog tempo

Zomertheater wordt veelal in een hoog tempo gemaakt. De produc­tie moet op poten worden gezet tussen de vakantie van de spelers en het nieuwe theaterseizoen door. Bij de première van Het Hof was dat te merken. Soms moest er een gebrekje aan tekstvastheid worden weg geschmierd, soms lag er een accent ongelukkig. Maar de spanning en pret waren er niet minder om. En omdat de voorstelling de hele maand nog wordt gespeeld, zal alles gaande­weg ongetwijfeld keurig op z'n plaats vallen en kan 'Tien kleine negertjes' moeiteloos worden toe­gevoegd aan het rijtje van de eer­ste drie succesvolle producties die Het Hof' dit jaar maakte: 'Een weekend Prwx-Q-Stradeel', 'Met gesloten deuren' en "t Is weer ma­krelentijd.'