STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

GASLICHT

Van Patrick Hamilton

Regie en decor: Joop van der Linden

Met: Birgitta Vreenegoor, Marc van de Vel, Joop van der Linden,

Anne Cazemier, Emmie Giesen, Hans-Karel Finieg en George Deuss

Première 1 november 1997.

Recensie De Gelderlander (3 november 1997)

Een maand ‘Gaslicht’

geschikt voor iedereen.

Door SUZANNE HOENDERDAAL.

Het decor is voor een belangrijk deel meegenomen uit Tien kleine negertjes, en waarom ook niet, als je het toch hebt. Het is een huiskamer uit het begin van deze eeuw, toen de mensen hun kamers verlichtten met gaslicht. Lastig was dat de druk op de leiding niet voldoende was om meer dan één lamp te laten branden. Werd elders in het huis nog een licht ontstoken, dan zat men in de huiskamer in een soort schemerlicht.

Het viel de vrouw des huizes, Irene van Zuylen, op dat het licht verflauwde als haar man ’s avonds de deur uit was. Het viel haar ook op dat ze voetstappen boven haar hoofd hoorde die ze niet kon thuisbrengen.

En dan al die spullen die zomaar verdwenen en zomaar weer opdoken. Vaak onder in haar eigen naaimandje. Was ze bezig gek te worden? Haar man, Hugo van Zuylen, dacht van wel. De plotseling op de stoep staande inspecteur van politie Van Buren, dacht van niet. Hij kwam zelfs met logische verklaringen. Gaslicht, de zesde productie die een hele maand in het Hoftheater gespeeld wordt, past weer helemaal in de opzet. Geschikt voor iedereen, lekker geheimzinnig en spannend en zeker niet ingewikkeld.

De première werd aan het begin nogal opgehouden door een telaatkomer, die ook nog van een krakende jas ontdaan moest worden. Dat leidde niet alleen het publiek af, maar ook de spelers. De dialoog tussen Hugo en Irene werd van een taaie stroperigheid die me het hart deed vasthouden. Gelukkig werden concentratie en ritme hervonden en kwam het stuk echt op de rails te staan, waarna het vanzelf tot een einde rolde.

Birgitta Vreenegoor lijkt een vaste actrice te worden bij Het Hof. Ze speelde vol nuance het vrouwtje dat vergeefs steun zoekt bij haar man. Marc van de Vel kwam, na de klungelige trekkerigheid van het begin, steeds steviger in zijn rol te zitten en kon, als huistiran, meer en meer tegen Birgitta op. Joop van der Linden – met een verkeerde pruik op – speelde de inspecteur met zijn bekende zwier en Anne Cazemier (amateur) was een wat hoekige, maar zeer geloofwaardige dienstbode. De andere dienstbode gespeeld door Emmie Giesen (ook amateur) zou in een boos complot zitten en een sinistere uitstraling moeten hebben. Nu was ze alleen maar brutaal.

Ook Gaslicht is weer zo’n stuk voor iedereen, toneelliefhebber of niet. Het blijkt dat de opzet van Het Hof in een behoefte voorzien en goed is voor een ongecompliceerd avondje uit.

Recensie Arnhemse Courant (3 november 1997)

Het Hof in Victoriaanse

stijl met ‘Gaslicht’.

Het is zo’n theatertje waar er nog maar weinig van zijn. Waar het publiek nog in een salonopstelling zit, met stoeltjes én tafeltjes. Waar het barpersoneel bij de komst van de eerste toeschouwer in de plooi schiet en nog snel fluistert: ‘Zet ‘m op! Daar komen ze!’ Waar je diezelfde gastheren en –vrouwen later terug ziet in de bijrollen van het te spelen toneelstuk. Aandacht, charme en oude chique kenmerken theater Het Hof, het voormalige circustheatertje aan de Boekhorstenstraat in Arnhem, dat sinds de opknapbeurt in het televisieprogramma ‘De Uitdaging’ van Angela Groothuizen, zelfs nationale bekendheid geniet.

Initiatiefnemer Joop van der Linden presenteert er de hele novembermaand de zesde productie sinds de verbouwing, getiteld ‘Gaslicht’ naar de beroemde film-, toneel- en televisiethriller ‘Gaslicht’ van Patrick Hamilton. De traditionele enscenering, compleet met een Victoriaanse huiskamer en naturalistisch spel, past echter niet in de lijn van de toch hedendaagse opvoeringen van eerdere Hofvoorstellingen, zoals ‘Met gesloten deuren’, ‘Het Portret’ en de avond-aan-avond uitverkochte zomervoorstelling ‘Tien kleine Negertjes’. De voorstelling doet dan ook een tikje oubollig aan en zou niet misstaan in het traditionele, zij het goed gespeelde amateurcircuit.

Binnen die constatering valt er echter toch nog het een en ander te genieten. Er is met zoveel gevoel voor detail aan de productie gewerkt dat je je werkelijk waant in een donker herenhuis eind vorige eeuw, waar de vrouw des huizes denkt last

te hebben van waanbeelden, daarin bevestigd door haar weinig meegaande echtgenoot. De komst van inspecteur Van Buren brengt eerst spanning en vervolgens verlichting en uitkomst. Hof-actrice Birgitta Vreenegoor maakt van de jonge Irene van Zuylen een mooie doorschijnende gestalte die knap balanceert op de rand van krankzinnigheid en herwonnen ego. Van Marc van de Vel als haar man Hugo krijgt ze weinig subtiel tegenspel. Hij kleurt hem te zwart/wit in. Maar de scènes met Joop van der Linden als de inspecteur brengen leven in de brouwerij. Zijn losse manier van spelen werkt komisch hoewel dat eigenlijk niet zo past binnen de stijl van het stuk. Echt spannend wordt de voorstelling dan ook maar af en toe. Bijvoorbeeld als Irene denkt zelfs de komst van de inspecteur verbeeld te hebben. Wanneer andere momenten qua verbeelding ook meer uitgebuit zouden worden, krijgt het flikkerend gaslicht kans ons echt bang te maken.

ANETTE EMBRECHTS