HAPPY END
Regie, vertaling en decor: Joop van der Linden.
met: Lilian van den Berg, Elisabeth Loot-
Première 14 augustus 1999.
Recensie Arnhemse Courant (12 -
Het Hof op dreef met Brecht
Door: RIJK VAN ROTTERDAM
Het theatertje Het Hof, dat de bezoeker bij binnenkomst het gevoel geeft alsof de laatste eeuw van het tweede millennium nog maar net is begonnen, gaat wel degelijk met zijn tijd mee. Zo is het decor van de zomerproductie 'Happy end' uitgerust met een ingenieuze personeelslift. Personages duiken vanachter een bar op als poppetjes in een Schietautomaat. Het betreft een op klassieke leest geschoeide 'running gag', die alleen maar werkt bij de gratie van goede timing en subtiele variaties. De repeterende grap werkt bij Het Hof. Ook andere zorgvuldig uitgewerkte geintjes in de tekst, mimiek en dramaturgische vorm (raamvertelling) masseren de lachspieren. Of dat wel kan bij een stuk als 'Happy end', van Bertolt Brecht immers en met muziek van Kurt Weill? En of dat kan! Brecht wilde theater maken dat dicht bij het volk stond, zij het niet traditioneel volkstoneel, maar theater met vervreemdende elementen die de stukken een artistieke en politieke meerwaarde moesten geven. Brecht en Weill wilden zeventig jaar geleden bovendien een komedie brengen, wat hen toen door het Berlijnse publiek niet in dank werd afgenomen.
Actueel
Actueel is 'Happy end' nog volop en de interpretatie die vertaler/regisseur Joop van der Linden eraan geeft liegt er niet om. Die gangsters uit het Chicago van 1911 kunnen net zo goed Franse veevoerindustriëlen zijn die ons ongegeneerd 'Boeuf Bourgindrol' ter consumptie aanbieden. En dat Leger des Heils is even vroom als de eerste de beste televisieshow voor een goed doel. (Overigens komt 'Het Leger' er voor een heilssoldaat met een beetje gevoel voor humor helemaal niet slecht vanaf bij Het Hof.) Het verhaaltje ruw geschetst: in een kroeg met geteisem valt op kerstavond een zooitje evangelisten binnen. De leider van de boevenbende, die nog een mysterieuze leidster boven zich weet, en de leidster van de zieltjesjagers, die ook niet de hoogste in rang is, vallen voor elkaar. In beide kampen geeft dat trammelant: concentratieverlies bij een criminele exercitie, bevlekking van de Blijde Boodschap. De wereld in de war. Hoe kan dat ooit nog goed komen? Maar zie: de wegen van het ultieme Kwaad zijn even ondoorgrondelijk als die van het ultieme Goed.
Het Hof brengt een 'Happy end' als een pittige snack voor Brechtvorsers en als een kostelijk avondje theater voor wie ook wel eens onbevangen wil lachen om de gevaarlijke gekte die over het ondermaanse heerst. Het stuk wordt in vaudevilletrant met een fraaie scherpte gespeeld door een prettig zelfverzekerd team.
Vorser en plezierzoeker zullen beiden beamen, dat enkele beroemde Brecht/Weill-
Recensie De Gelderlander (12-
Zwart en wit vinden elkaar bij Het Hof
Door SUZANNE HOENDERDAAL
De vorige produktie van Theater Het Hof was Een doos vol kruimels van 0'Neill, waarin
Lilian van de Berg en Donat Ontskul de belangrijkste rollen speelden. De twee zijn
kennelijk zo op elkaar ingespeeld geraakt dat ze in dit stuk van Brecht in hun
samenspel met een losse vanzelfsprekendheid de hele zaak naar een hoger plan wisten
te tillen. Daar kwam bij dat Lilian, zoals wellicht bekend, kan zingen, zodat haar
Kurt Weill-
Kortom, Happy End is een parodie. Moord, roof, stichtelijkheid, maar ook gekke grappen en dolle liederen komen aan hun trekken. Het begon nog een beetje onwennig in de gangsterkroeg. Eerst een uitleg door een verteller: van elk omgebracht slachtoffer werd de hoed als trofee aan de muur gehangen. De bazin van de bende wees het volgende slachtoffer aan door hem om een vuurtje te vragen. Zo werd ook haar eigen club langzaam uitgemoord.
Pas met de opkomst,van het Leger en met name de dialoog tusssen Lilian en Bill kwam de boel op stoom. Bendeleden en Heilsoldaten lieten hun schroom varen, en lieten zich maar al te graag meenemen door het hoofdtweetal. Zo kreeg het stuk vaart en kleur, het plezier ging er vanaf spatten, de (bloedhete) zaal pikte het op. Zo kwam ook de regiegrap van de lift achter de bar lekker tot zijn recht.
Goede spelers, minder goede spelers, het maakte niet meer uit.
Niet iedereen wist Weil even goed te 'vertolken als Van de Berg, maar ook dat maakte niet uit. Roelant Drost aan de piano (en zelfs het harmonium) begeleidde de zangers feilloos.
Met andere woorden: binnen de intimiteit van het theatertje ontstond voor de zoveelste keer, weer een feestje dankzij enthousiaste mensen (beroeps en amateur) die zich inzetten voor een maand theater. Allemaal liefdewerk oud papier. Joop van der Linden krijgt er, wat mij betreft; weer een pluim op zijn hoed bij.