STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

PHILIP DICKER

(en het geheim van het zwarte boek)

van Tony Dunham. Regie, vertaling en decor: Joop van der Linden.

Met: Brit Vreenegoor, Joop van der Linden en Donat Ontskul

Première 9 november 2002

Recensie De Gelderlander

Cynisme detectiveverhaal amusant

Door MIEKE HENDRIKSE

Philip Dicker is een privé-detective die tussen de hoe­ren in een achterafsteegje zijn duistere kantoortje heeft. Hij probeert een mysterie te ontfutse­len. Een vreemd mysterie want 'er stinkt hier iets'. Maar dat kun­nen ook zijn sokken zijn, die'ie al drie dagen niet heeft verwisseld. Philip Dicker is onze hoofdper­soon. Hij vertelt en speelt in zijn eigen detectiveverhaal. Deze com­bi is apart want Dicker stapt soms, gewoon tijdens een scène, uit de gespeelde situatie om iets aan het publiek te vertellen. Wat hij van een ander personage vindt, bijvoorbeeld. Die doen uiteraard of ze niets horen.

Dicker is `cool'. „Bij jou voel ik me veilig", zegt de mooie vrouw dan ook. Hij is rustig en zonder opgehitste emoties vertelt hij over zijn ingewikkelde zaak. Af en toe filosofeert hij droogjes over za­ken als tijd, waarheid en hoe moeilijk mooie vrouwen het heb­ben. Joop van der Linden weet het personage Dicker zonder poespas - en daardoor sterk - neer te zetten. Hij relativeert er rustig op los en doet dit geloof­waardig amusant. De kijker wordt hiermee van begin tot eind betrokken in zijn verhaal.

En dan zijn er de clichés. De mooie vrouw: Ze draagt sexy kleding, verleidt en huilt krokodillen­tranen. De rechercheur: met le­ren jasje, accentje en losse hand­jes. Maar ook Dicker zelf is een wandelend cliché. Hij drinkt, observeert, drinkt weer en blijft cool. Hij voelt zich aangetrokken tot de mooie vrouw, maar houdt `een professionele afstand'.

Het stuk, geschreven door Tony Dunham, knipoogt naar de Philip Marlowe films. De zogeheten film noir. Het effect van dit geknipoog is grappig. Droge humor, terugkerende oneliners en voorspelbare personages. We kunnen ze goed `hebben' vanwege hun scherpe teksten en overtuigend spel. Dit houdt de kijker scherp. Het cynisme, waar de voorstel­ling mee doorspekt is, blijft inte­ressant. Het wordt geen moment vervelend of vermoeiend, wat een valkuil kan zijn bij voorstellingen met `een knipoog'.

Het verhaal zelf is niet bijzonder intrigerend. Hoe de verwikkelingen aflopen maakt in feite niet veel uit. Maar de manier waarop het verhaal verteld wordt, is en blijft verfrissend.