EEN DOODGEWONE DAG

& LUCIUS EN DE EZEL

Tekst: Dario Fo

Regie, bewerking en decor: Joop van der Linden

Spel: Elisabeth Loot-Verlee, Joop van der Linden en Mars Teunisz

Première: 28 juni 2003

Twee heel verschillende prachtige eenakters

door MIEKE HENDRIKSE

Lichamelijk gaat het goed met haar. Ze probeert te stoppen met roken en volgt een ballerina- dieet. Dat het gees­telijk wat minder loopt, wordt snel duidelijk: in een videobood­schap aan haar ex-man vertelt ze over haar plan om er een eind aan te maken. Maar dat gaat niet vanzelf. Tijdens het maken van de boodschap wordt ze letterlijk ' en figuurlijk overvallen door bu­ren, vreemde telefoontjes en t.v.-agenten.

Dario Fo wordt gezien als een van de grootste theatermakers van de twintigste eeuw. Zijn werk kenmerkt zich door humor, want `toneel moet het volk vermaken'. Theater het Hof presenteerde twee eenakters van deze schrij­ver. Twee totaal verschillende eenakters.

De eerste; Een doodgewone dag is een tragikomedie. De tweede; Lucius en de ezel is een obscene fabel, geïnspireerd op verhalen van de oude Grieken. Misschien klinkt dat laatste wat stoffig, maar niets is minder waar. Lucius weet, met zijn droge humor, de kijker constant te betrekken bij het verhaal: „hoe noemen jullie `het' eigenlijk?", vraagt hij non­chalant. Daar komt bij dat obsce­ne verhalen altijd leuk zijn om naar te luisteren. Deze tenminste wel.

De tegenstelling tussen de twee stukken zit 'm niet alleen in de verschillende speelstijlen. Ook de vormgeving is een wereld van ver­schil. Bij het eerste stuk speelt de techniek een belangrijke rol. Veel visuele verrassingen die het stuk een komisch effect geven.

Lucius moet het doen met een zuil. „is dit het decor?", vraagt hij dan ook, als hij opkomt. We moe­ten onze verbeelding maar gebrui­ken. Twee totaal verschillende verhalen zijn op eigen wijze ver­taald naar theater. Een overeen­komst is dat beide stukken zeer aangenaam zijn om naar te kijken. De gebeurtenissen zijn vreemd, absurd en worden steeds hilarischer. De opbouw hierin is duidelijk. Met een over­tuigend enthousiasme in spel is het heerlijk en makkelijk om in beide verhalen mee te gaan. En er om te lachen.

In Een doodgewone dag had de tragiek van het personage Julia misschien nog iets meer naar voren kunnen komen: Ze speelt leuk en lekker vlot, maar mag nog meer incasseren wat betreft de absurde ellende die haar over­komt.

Dat de twee stukken zo verschil­lend zijn is een erg leuk gegeven. In elke eenakter is de hilariteit van situaties op een eigen en ko­mische manier verteld. Iedereen komt dus voluit aan zijn of haar trekken.