BITTER LEMON

Tekst: Dimitri Frenkel Frank. Regie en decor: Joop van der Linden

Spel: Lilian van den Berg, Robert van Leeuwen en Donat Ontskul.

Première: 9 mei 2004.

Theater Het Hof speelt Bitter lemon van Dimitri Frenkel Frank. Spel; Lilian van den Berg, Donat ontskul, Robert van Leeuwen. Re­gie: Joop van der Linden. Gezien: 8/5 (première) Theater Het Hof, Arn­hem, Nog te zien aldaar: iedere wo t/ m za t/m12 juni.

Door SUZANNE HOENDERDAAL

In een prachtig decor vol leegte - kenmerk van een `rijk' interieur - staat de vrachtwagenchauffeur met stomheid geslagen. Dit had hij niet verwacht als leefomgeving van de mooie meid die hij zo­juist in café Spoorzicht aan de haak sloeg. Of zij hem. Wat wil deze dame van hem? Helemaal ongemakkelijk wordt het als zij ook nog, een man blijkt te hebben die wat eerder thuis komt dan ver­wacht. Wegwezen dus. Hij wenst zich niet te laten gebrui­ken als speeltje binnen dit ram­melende huwelijk, ook al wordt hij nog zo nadrukkelijk uitgenodigd te blijven door zo­wel de vrouw als haar man. Hij blijft, maar het ongemak blijft ook. Omdat chauffeur John niet gewend is een blad voor zijn mond te nemen, laat hij duidelijk weten hoe hij denkt over het onwaarachtige leven van rijke patsers, ook al gaat hij er in de loop van het stuk meer en meer aan deelne­men.

Recensie De Gelderlander

Prikkelend plezier in nieuwe Hof-productie

Als buitenstaander van een andere planeet, dat wel. Dat levert rake teksten op van schrijver Dimitri Frenkel Frank. Het is een feestje van een spel geworden. Lilian van den Berg als de wat verveelde, teleurge­stelde vrouw die ook wel weet dat John en zij niet bij elkaar passen, maar die hardnekkig het avontuur blijft zoeken. Ro­bert van Leeuwen - meer en meer een bekend gezicht van de televisie - die zijn vrouw wil behouden en zijn strategie zoekt in stijl, licht cynisme en schijnbare tolerantie en Donat Ontskul als toffe jongen met een Brabants/Betuws dialect. Drie acteurs die hun rollen heerlijk weten uit te bouwen. Ze zijn geen typetjes, maar zoe­ken naar karakters. Als perso­nage zijn ze elk op hun eigen manier met elkaar verknoopt. John en Axel als tegenstellin­gen die elkaar, vinden in `man­nelijke solidariteit' en Pauline, die erg bij Axel hoort en niets wil weten van John's moeite met haar en haar milieu. Tekst en regie houden lucht in de zaak. Je wordt dan ook niet geraakt door de problematiek, maar door het prikkelende plezier.