PEK EN GLAS
Tekst en muziek: Richard van der Hart. Regie Jochem de Rooi
Spel: Xantippe
Wereldpremière: 22 oktober 2004
Sprookje Assepoester mist vocale pasvorm voor de vier Xantippes
Door CEES HILBERDINK
Xantippe schijnt een helleveeg te zijn geweest. Altijd maar vitten op haar echtgenoot, zo'n oude Griekse filosoof. De afwas was niet schoon genoeg, hij had de hond vergeten uit te laten, dat soort dingen. Helemaal onbegrijpelijk is dat niet. Want het eerste doorwrochte tractaat over de filosofie van het huishouden moet nog geschreven worden. Niettemin is de naam van de vrouw van de filosoof overladen met pek en veren de geschiedenis ingegaan. Xantippe, als naam van een ensemble van vier vrouwen, doet dus al gauw denken aan Vaginamonologen en discussies over glazen plafonds.
Pek en Glas is het derde theaterprogramma van vier zeer getalenteerde vrouwen; drie sopranen en een pianiste. Hun eerste voorstellingen vielen op door een theatrale
aaneenschakeling van verrassende 'songs en chansons'. In Xantippe's nieuwe productie worden nieuwe grenzen verkend van het maken van muziektheater. Richard van der Hart schreef daarvoor de tekst en componeerde de muziek. Hij koos de vorm van een 'vocale vertelling'. Een moeilijk genre, ergens huizend tussen musical, cabaret en muziektheater.
Pek en Glas gaat over Assepoester, maar dan tien jaar later.
Geheel in de geest van de antieke Xantippe spelen twee heren er een kwalijke rol in. Of beter gezegd een dubbelrol. Maar, zoals het een echt sprookje betaamt, zit er ook een moraal in. Een dubbele zelfs, die ook Assepoester niet spaart. Heel modem dus.
Maar voordat het zover is, maken we mee hoe Assepoester,-
'omtovert' tot een pretkasteel. Haar zusters heeft ze in genade aangenomen. Maar het trauma van het muiltje dat de ene wel en de anderen niet paste, blijft hen kwellen. En dan is er Johan, een raadselachtig personage. Hij is in de wensput gevallen en verdronken. Niemand weet hoe. Of wel? Er zijn meer raadsels. Ze worden echter opgelost zonder het dramatisch verloop dat sprookjes eigen hoort te zijn. Richard van der Hart is er dan ook niet in geslaagd zijn originele en zeer humoristische teksten de muzikale vorm te geven die recht doet aan zowel de vocale kwaliteiten als de acteertalenten van de vier Xantippes. Daardoor boeide de muzikale vertelling slechts bij vlagen. En werd Xantippe helaas niet voor de derde keer in haar bestaan 'door de staf van de toverfee aangeraakt'