STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

PEK EN GLAS

Tekst en muziek: Richard van der Hart. Regie Jochem de Rooi

Spel: Xantippe

Wereldpremière: 22 oktober 2004

Sprookje Assepoester mist vocale pasvorm voor de vier Xantippes

Door CEES HILBERDINK

Xantippe schijnt een helle­veeg te zijn geweest. Al­tijd maar vitten op haar echtgenoot, zo'n oude Griekse filosoof. De afwas was niet schoon genoeg, hij had de hond vergeten uit te laten, dat soort dingen. Helemaal onbe­grijpelijk is dat niet. Want het eerste doorwrochte tractaat over de filosofie van het huis­houden moet nog geschreven worden. Niettemin is de naam van de vrouw van de filosoof overladen met pek en veren de geschiedenis ingegaan. Xantippe, als naam van een en­semble van vier vrouwen, doet dus al gauw denken aan Vagi­namonologen en discussies over glazen plafonds.

Pek en Glas is het derde thea­terprogramma van vier zeer ge­talenteerde vrouwen; drie so­pranen en een pianiste. Hun eerste voorstellingen vielen op door een theatrale

aaneenscha­keling van verrassende 'songs en chansons'. In Xantippe's nieuwe productie worden nieu­we grenzen verkend van het maken van muziektheater. Richard van der Hart schreef daarvoor de tekst en compo­neerde de muziek. Hij koos de vorm van een 'vocale vertel­ling'. Een moeilijk genre, er­gens huizend tussen musical, cabaret en muziektheater.

Pek en Glas gaat over Assepoes­ter, maar dan tien jaar later.

Geheel in de geest van de antie­ke Xantippe spelen twee heren er een kwalijke rol in. Of beter gezegd een dubbelrol. Maar, zoals het een echt sprookje be­taamt, zit er ook een moraal in. Een dubbele zelfs, die ook Assepoester niet spaart. Heel modem dus.

Maar voordat het zover is, ma­ken we mee hoe Assepoester,- gekweld door geldzorgen, het paleis

'omtovert' tot een pretkasteel. Haar zusters heeft ze in genade aangenomen. Maar het trauma van het muiltje dat de ene wel en de anderen niet paste, blijft hen kwellen. En dan is er Johan, een raadsel­achtig personage. Hij is in de wensput gevallen en verdronken. Niemand weet hoe. Of wel? Er zijn meer raadsels. Ze worden echter opgelost zon­der het dramatisch verloop dat sprookjes eigen hoort te zijn. Richard van der Hart is er dan ook niet in geslaagd zijn origi­nele en zeer humoristische tek­sten de muzikale vorm te ge­ven die recht doet aan zowel de vocale kwaliteiten als de acteertalenten van de vier Xantippes. Daardoor boeide de muzikale vertelling slechts bij vlagen. En werd Xantippe helaas niet voor de derde keer in haar bestaan 'door de staf van de to­verfee aangeraakt'