MOOI WEER VANDAAG
Van David Storey. -
Met: Lilian van den Berg, Elisabeth Loot-
Première 16 juli 2007
Recensie de Gelderlander; 16-
Zoeken naar houvast in verwarring van gepraat
door Martin Hermens
ARNHEM -
De Britse schrijver David Storey heeft het in zijn toneelstuk Mooi weer vandaag (1970) raak getroffen. Zijn boodschap is duidelijk: of je nu in een inrichting zit of vrij door de wereld loopt, communicatie blijft een lastig iets. Je weet nooit zeker wat die ander bedoelt of welke kant hij op wil.
Joop van der Linden maakte een nieuwe vertaling van de tragikomedie van Storey. Hij haalde het originele verhaal naar onze tijd en
zocht een perfecte club spelers bij elkaar die met dit lastige materiaal goed overweg kan. Lastig is het inderdaad, want een echt verhaal van a tot z wordt er niet verteld. Dus moet je als speler heel wat in je rugzak hebben om leven in Mooi weer vandaag te blazen.
De eerste drie kwartier kijkt en luistert het publiek naar twee mannen (Donat Ontskul en Van der Linden zelf) die aan een stuk door keuvelen over ditjes en datjes. Het lijkt nergens over te gaan, maar intussen zie je wel twee mensen die alles uit de kast halen om de ontmoeting zo soepel mogelijk te la
ten verlopen. Hoewel iets te langdradig, slagen beide acteurs erin met fysiek spel te boeien.
Kort daarna melden zich twee vrouwen. Lilian van den Berg en Elisabeth Loot-
Wat Mooi weer vandaag extra spannend maakt, is de wrange ondertoon van de vertelling.
De confrontaties tussen de personages zijn absurdistisch, maar spelen zich wel af
in een gesloten inrichting waar deze gekneusde zielen hun leven slijten. Toch vraag
je je na afloop weemoedig af wie nu het meest verdwaald is in de wereld van communicatie:
de personages in dit toneelstuk of de hedendaagse mens met zijn mobiele telefoon
en overdaad aan e-
THEATER
Recensie De Volkskrant: 16-
Vincent Kouters
In 'Mooi weer vandaag' wordt gelukkig niet gepsychologiseerd.
'Het is hier heel anders dan thuis', merkt een vrouw op. 'Godzijdank,' antwoordt haar vriendin. Met een aantal andere mensen met `een licht genante afwijking' verblijven ze voor langere tijd in een psychiatrische inrichting. Wat deze mensen de hele dag doen? Voornamelijk praten over het weer.
Dat doen in ieder geval de personages in de voorstelling Mooi weer vandaag van de Engelse toneelschrijver David Storey. Het mooie aan Storeys stuk is dat het wars is van wat voor soort psychologisering dan ook. Hij laat slechts de patiënten zelf aan het woord. De onsamenhangende gedachten en fantasieën waar ze elkaar op het terras voor de inrichting mee verwarren, zijn soms geestig, soms saai en soms een beetje tragisch.
Het Arnhemse Theater Het Hof speelt Mooi weer vandaag in hun eigen nostalgische theater. Waar een stug rood doek nog immer theater en werkelijkheid strikt gescheiden probeert te houden. En waar tussen de rode stoelen gezellige tafeltjes met borrelnootjes staan.
In deze keurige setting kan de licht naïeve, licht existentialistische en, ja ook, licht gedateerde tekst van Storey toch nog voor een paar aangename verassingen zorgen.
De twee uiterst gemanierde mannen Arnold en Max (Joop van der Linden en Donat Ontskul), die in de eerste scène nog zo beschaafd converseerden over de kwaliteit van het hout van Max' wandelstok, blijken later een stuk labieler te zijn. Ook wordt er nogal eens gezinspeeld op de pedofiele neigingen van Max.
Dat er bij de vrouwen een steekje los zit, wordt al een stuk sneller duidelijk. Iets subtieler spel had deze personages wat geheimzinniger en minder karikaturaal gemaakt. Maar dat het broeit onder de oppervlakte is duidelijk.
