STARTPAGINA.
EMAIL.
HET THEATER.
EERDERE PRODUCTIES.
JOOP.

GIF

Tekst: Lot Vekemans

Regie en decor: Joop van der Linden en Wannie de Wijn

met: Oda Berends en Joop van der Linden.

première: 10 november 2018

Het Hof speelt Gif van Lot Vekemans

 Zachte humor en ingetogen tederheid

 Door Ton Verbeeten

 ‘Wij zijn een man en een vrouw die een kind hebben verloren, dan zichzelf en daarna elkaar’, zegt hij. Dat mag je gerust een beladen uitspraak noemen.

Joop van der Linden is de man die dit, zes jaar na de dood van zijn zoontje Jacob en vijf jaar – zoals hij herhaaldelijk benadrukt -  na de scheiding, zegt tegen zijn ex, gespeeld door Oda Berends.

Hij en zij, de vrouw en de man, ontmoeten elkaar voor het eerst na hun scheiding in een kille  wachtruimte van het kerkhof. Aanleiding voor deze ontmoeting is een brief waarin de herbegrafenis van hun zoon wordt aangekondigd. Er is gif in de grond van het kerkhof gevonden.

Je zou zeggen, dat deze gegevens voorboden zijn van een zwaar dramatische confrontatie, waarin man en vrouw elkaar het ene verwijt na het andere voor de voeten gooien. Die verwijten zijn er inderdaad en toch is de voorstelling licht en geestig zonder afbreuk te doen aan de diepte van hun beider verdriet.

Dat komt niet alleen door de teksten van Lot Vekemans. Die zijn ferm en hard, scherp en soms zelfs rauw. De spanning in de voorstelling vindt zijn grond in de absolute tegenstelling van beider verdriet. Zij – ‘Ik haat geluk!’ – verliest zich in het verleden. Hij heeft er - feitelijk, niet in zijn hart – een punt achter en is een nieuwe fase van zijn leven ingegaan.

Natuurlijk leidt die situatie tot botsingen, maar het spel van Oda Berends en Joop van der Linden is zo subtiel, dat er een lichtheid ontstaat. De heftigheid eindigt telkens met een stop - licht uit of speler gaat af – en vervolgens roept de terugkeer of het nieuwe begin zoiets als hoop op bij de toeschouwer. Hoop dat er toch begrip ontstaat. Hoop op, ja, de mogelijkheid om samen te rouwen…

‘Ik lach nooit meer’, zegt zij. Even later barsten ze uit in een bevrijdende lach. Dat is een kenmerkende scène van deze voorstelling. Zo roerig als die ogenblikken zijn, zo ingetogen is de zachte humor  waarmee beiden hun teksten zeggen… En dan is er ook nog de ontroerende tederheid van een opmerking als deze: ‘Ik had jou vast en jij hem. Je zong heel zachtjes.’

Theater Het Hof onderscheidt zich zeer met deze voorstelling. En dat is de verdienste van regisseur Erik Lars en van de spelers Oda Berends en Joop van der Linden. Ze hebben mij diep geraakt…